zostawkis

KOLEJNA NOTKA. MIŁEGO CZYTANIA.

Wendy biegła przed siebie połykając słone łzy mieszające się z deszczem. Nie zwracała uwagi na zacinający deszcz, kałuże w które co chwila wbiegała, mokre ubranie czy też wszechogarniający chłód. Chciała znaleźć się jak najdalej od jeep’a. A właściwie od...ojca, który tak niesprawiedliwie ją potraktował. Przed oczami wciąż miała ten moment. Policzek nadal ją piekł, chociaż już nie tak bardzo jak na początku. Bardziej od bólu fizycznego bolała ją dusza. A te rany najtrudniej wyleczyć.

Nagle dziewczyna potknęła się o coś i z łoskotem wylądowała na ziemi. Zapłakała gorzko i przewróciła się na bok. Nie miała już siły uciekać. Chciałaby zniknąć, umrzeć i mieć już święty spokój. Być wolną od wszelkich zmartwieć i problemów. Może wreszcie spotkałaby matkę.

- Dlaczego cię tu nie ma? – szepnęła przymykając powieki – Zostawiłaś mnie. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego życie musi być takie niesprawiedliwe? Żebyś tu była wszystko byłoby inaczej! Dlaczego mnie opuściłaś! – ostatnie zdanie krzyknęła uderzając pięścią w ziemię.

Nie usłyszała odpowiedzi. Poczuła się teraz taka niechciana. Nikomu nie potrzebna. Porzucona. Podparła się na dłoniach i klęcząc wpatrywała się w ciemność. „Nawet za mną nie pobiegł. Naprawdę nic go nie obchodzę. Jestem tylko zbędnym balastem dla tej trójki” – myślała z goryczą. Przez jej głowę przelatywały najciemniejsze myśli. Człowiek z depresją nie miał tak mrocznych myśli jak ona. Była na skraju załamania. Zdolna była teraz do wszystkiego. Nawet odebrania sobie życia, jednak coś odwróciło jej uwagę. Sprawiło, że chwilowo zapomniała o tym co się przed chwilą stało.

W oddali usłyszała krakanie. Charakterystyczny ochrypły głos co chwila przerywał ciszę. Rozejrzała się wokoło, jednak nic nie zobaczyła. Podniosła się z ziemi. Otarła twarz mokrą od łez i deszczu jednak za chwilę znów deszcz zrosił jej twarz. Przysłoniła oczy rękawem i się rozejrzała.

Po obu stronach żwirowej drogi na której obecnie się znajdowała rosły rozłożyste drzewa i karłowate krzaki pozbawione liści o tej porze roku. In dalej od drogi tym roślinności było coraz więcej. Stanowiło to przedsionek lasu, który znajdował się zaledwie kilometr  dalej. Nie zważając na nieprzyjemne szczypanie kolan, świadczące o tym, że ponownie rozwaliła sobie kolana, powoli zaczęła iść w stronę dźwięków, które z każdym przebytym metrem stawały się coraz wyraźniejsze. Zrobiła jeszcze kilka kroków i zobaczyła to czego szukała. Na karłowatym drzewie powykręcanym przez czas siedziała chmara kruków kracząc głośno i co jakiś czas pikując w stronę ziemi i ponownie wracając na swoje miejsce. Dziewczyna zdziwiła się słysząc co jakiś czas skomlenie lub warczenie. Zeszła z wyjeżdżonej żwirowej drogi i brodząc po kostki w rozmokłej ziemi zaczęła iść ku sprawcom całego zamieszania.

Głowy ptaków zwróciły się w jej stronę. Piętnastolatka zatrzymała się zdezorientowana. Może jej się zdawało, ale to ptaki wyglądały jakby czekały na jej kolejny ruch by ją zaatakować. Coś było w nich nie tak. Normalna dziewczyna uciekałaby teraz gdzie pieprz rośnie, byleby uciec od tych strasznych ptaków, jednak nasza Wendy nie była normalną dziewczyną. Młoda panna McGardness różniła się od typowych dziewczątek pod każdym względem, jednak nie o tym teraz będę pisać.

Blondynka klepnęła się w czoło otwartą dłonią. No tak. Jak mogła zapomnieć. Przecież ona posiada dar. A jeśli się wystarczająco skupi uaktywni go. Przeważnie działo się to z inicjatywy zwierząt które chciały się z nią skontaktować, teraz nadeszła pora na nią. Jeśli uda jej się teraz, to uda się już zawsze. Takie miała założenie i tego się trzymała. Chociaż nie do końca zgodne to było z prawdą.

Dziewczyna intensywnie patrzała na ptaszyska, starając się opanować drżenie ciała. Całkowicie skupiła się na swoim celu i ... udało się. Poczuła w głowie bolesne ukłucie. Złapała się za głowę i przyklęknęła na kolano. Dlaczego to musiało byś takie nieprzyjemne?

- ...dzisiejszej nocy!

- Przyśpieszmy to! Jestem głodny!

- Nie tylko ty.

- Jak ten człowiek odejdzie zajmiemy się nim!

- Nie martw się o to. Nie ucieknie nam.

- Nie ma jak.

- Jeszcze dziś umrze. Już ja o to zadbam – słyszała charczące głosy. Z początku nie wiedziała o co chodzi, jednak nie trzeba było być geniuszem by się domyślić. One chciały kogoś zabić. Czekały tylko na to by sobie poszła.

„Niedoczekanie wasze” – pomyślała wojowniczo blondynka. Zmarszczyła brwi i zaczęła iść w stronę drzewa.

- Po co on tu idzie?

- Zamknij dziób. Lepiej go stąd pogoń – usłyszała.

Jak na rozkaz z gałęzi poderwał się jeden z kruków i zaczął krążyć nad jej głową, kracząc przy tym i co jakiś czas przelatując tuż koło jej głowy z wyciągniętymi szponami gotowymi do ataku. Ta jednak nic sobie z tego nie robiła. W pewnym momencie gdy zapikował by ją zaatakować gwałtownie wyciągnęła rękę i uderzyła ptaka, który spadł na ziemię.

Uśmiechnęła się pod nosem i z błyskiem w oku spojrzała na największego z kruków, który zatrzepotał czarnymi niczym noc skrzydłami.

- Ty łamago. Już nawet człowieka przegonić nie umiesz?

- Kogo chcecie zabić – zapytała bez ogródek. Zaległa cisza. Wszystkie kruki jak jeden mąż spojrzały na dziewczynę, która wyzbyła się strachu i stała niewzruszona przed drzewem obsadzonym co najmniej kilkudziesięcioma ptakami. W normalnych okolicznościach pewnie by nawet nie zawracała sobie głowy i poszła dalej, jednak tu chodziło o czyjeś życie. A czy może być coś cenniejszego od życia?

- Ogłuchłeś? Tak rozumiem cię. Wiem, że kogoś chcecie zabić tej nocy! Kogo?! – krzyknęła, starając się przekrzyczeć szum deszczu.

- Nie twój interes. Odejdź!

Kompletnie ignorując słowa wypowiedziane przez kruka, podeszła bliżej i wtedy go zobaczyła. Na rozmokniętej ziemi w kałuży w której błoto mieszało się z jego krwią leżał piękny biały wilk. Jednak nie to ją tak zdziwiło. Z pod półprzymkniętych powiek uważnie lustrowały ją złote oczy. Oczy pełne bólu, a zarazem zaciętości. Patrząc na niego czuło się respekt. Wilk był ranny. Nie licząc mniejszych ran, które z pewnością były skutkiem ataków kruków. Wzdłuż łopatki ciągnęła się czerwona pręga. Lewa przednia łapa zaplątana była w drut kolczasty, który wbijał się w jego skórę.

Wendy podeszła do niego i wyciągnęła dłoń, lecz ten niespodziewanie poderwał się z ziemi i zaprezentował swoje kły.

- Odejdź człowieku! – zachrypiał, na tyle głośno na ile pozwalały mu siły.

- Chce ci pomóc – spojrzała na niego swoimi fioletowo-błękitnymi oczami i uśmiechnęła się lekko chcąc przekonać go do siebie.

- Ludzie nigdy nie zrozumieją zwierząt! Odejdź! – warknął i niespodziewanie zacisnął kły na nadgarstku dziewczyny, która jęknęła jednak nie cofnęła ręki.

- Powiedziałam już, że nie odejdę. Nie pozwolę cię zabić – powiedziała z uporem.

Wilk spojrzał na nią nieco zdziwiony i puścił jej nadgarstek z którego zaczęła sączyć się krew. Chciał coś powiedzieć jednak, zagłuszył go charkot gawrona:

- Atakować! Przegonić człowieka i dobić drapieżnika – w następnej chwili szum deszczu zagłuszony został przez trzepot skrzydeł.

Zdezorientowana piętnastolatka widząc pikujące z ich stronę kruki zarzuciła kaptur na głowę i ciałem zasłoniła rannego wilka, który zawył przeraźliwie po czym znieruchomiał. Przerażona odsunęła się od niego na odległość kilkunastu centymetrów, jednak ten się nie poruszył. „Zabiłam go!!” – krzyknęła w myślach. Słona łza spłynęła po jej alabastrowym policzku mieszając się z deszczem. Niespodziewanie poderwała się z ziemi i jak szalona zaczęła wymachiwać rękoma. W skutek czego strąciła kilka kruków, które z łoskotem spadły na ziemię.

- Mordercy! – krzyczała – Mordercy! – jęknęła i upadła na kolana.

- Tak szybko wyzionął ducha? – zapytał największy z kruków zaprzestając chwilowo atak.

- Zabiliście go! – szepnęła.

- A teraz odejdź człowieku. Teraz on jest nasz. Odejdź!

- Odejdź...Odejdź...Odejdź... – krakały inne kruki w ślad za swoim przywódcą.

„Odejdź” – powtarzała sobie w myślach.

Zacisnęła pięści z bezradności. Ziemia przepływała między jej palcami. Jednak w dłoni poczuła przedmiot o nieregularnych kształtach. Spojrzała na dłoń.

- Mam odejść, tak? – powiedziała podnosząc się z ziemi – Po moim trupie. Nie zostawię go, byście go pożarły. Padlinożercy. – krzyknęła.

Wzięła zamach i celując w największego kruka rzuciła kamieniem, który minął go zaledwie o milimetry i trafił innego ptaka, który padł martwy na ziemię. Ptaki jak na komendę poderwały się i zaczęły ją atakować. Padła twarzą do ziemi. Ptaki obsiadły ją i zaczęły dziobać. Krzyknęła z zaczęła się tarzać, jednak na nic to się nie zdawało. Kruków było zbyt dużo. „To nie ma sensu” – jęknęła w myślach – „Już chyba wolałabym zostać w jeep’ie i kłócić się z ojcem” – pomyślała zdesperowana. Jednak zaraz zganiała się w myślach za swoją bezmyślność. Na samą myśl o ojcu coś przekręcało jej się w żołądku. Jednak nie było czasu teraz myśleć o tym i to roztrząsać. Teraz trzeba było walczyć o przetrwanie.

Gdzieś z prawej strony usłyszała cichy jęk. Przelotnie spojrzała w tamtą stronę. Leżał tam biały wilk. Kilka kruków dobierało się do niego. Myślała, że się przesłyszała, bo przecież tak ktoś kto nie żyje może jęczeć? Jednak słuch jej nie mylił ponownie to usłyszała. Tym razem była już pewna.

„On żyje!!”.

Poderwała się z ziemi i podbiegła do wilka. Machając rękoma odgoniła natarczywe kruki atakujące rannego. Chwilę później atak został jednak wznowiony i to ona została celem. Ponownie osłoniła swoim ciałem wilka, tym razem zachowując między nim a nią jako taki dystans.

- Przepraszam – jęknęła gdy poczuła na łydkach bolesne dziobnięcia – Nie chciałam sprawić ci bólu.

- Jesteś inna – szepnął.

- Pod każdym względem – zażartowała, na tyle na ile pozwalała zaistniała sytuacja – Ale ty też jesteś inny – stwierdziła spoglądając na jego złote oczy. Nieopodal dało się słyszeć wycie wilka. Wendy tego nie dosłyszała, jednak wyczulone ucho rannego wychwyciło ten dźwięk i po chwili odpowiedział.

- Nie umieraj! – krzyknęła dziewczyna wtulając się w mokrą sierść zwierzęcia.

- Nie zamierzam – odpowiedział, po czym polizał ją po zranionym wcześniej przez niego nadgarstku, z którego sączyła się krew. Zmęczona dziewczyna uśmiechnęła się do niego.

„Nie wszystkie wilki są złe. Trzeba obalić mit o Czerwonym Kapturku” – uśmiechnęła się pod nosem.

- Drapieżniki!! Odlatujemy!! – zdziwiona panna McGardness uniosła niepewnie głowę.

Kruki poderwały się do lotu po czym odleciały. Zostawiły ich! Teraz pozostawał inny problem. Zaskoczona oderwała się całkowicie od rannego i przełknęła ślinę. Otoczeni byli stadem wilków szczerzących do nich kły. A właściwie do niej.

- Cześć chłopaki – uśmiechnęła się głupkowato i pomachała zdrową ręką, co tylko rozzłościło je – Nic wam nie zrobię. Tylko zajmę się ...e.eee...nim –nie wiedziała jak go nazwać więc wskazała na rannego ręką – i odejdę.

- Ona mówi – szeptali między sobą.

- Jest dobra. Spokojnie – wyszeptał biały wilk, jednak to starczyło by pozostałe wilki się uspokoiły.

Z gromady na przód wyszła czarna wilczyca. Okrążała dwa razy dziewczynę po czym nie spuszczając jej z oka podeszła do białego wilka i zaczęła go lizać czule.

- Martwiłam się, że już cię nigdy nie zobaczę. Ja i nasze szczeniaki potrzebujemy ciebie – mówiła czule.

Wendy przez chwilę nie wiedziała jak ma odnaleźć się w zaistniałej sytuacji. To wszystko działo się zdecydowanie za szybko.

- Jak cię nazywają? – zapytał biały wilk, przywołując tym samym piętnastolatkę do porządku.

- Wendy McGardness – odpowiedziała zdejmując przemoczoną kurtkę i bluzę. Drżała z zimna na całym ciele. Z trudem powstrzymywała szczękanie zębami – A was? – zapytała ściągając porwany po szwie we wcześniejszej bitwie z Kamilem podkoszulek. Dziwne, czuła się głupio rozbierając przed zwierzętami, które jakby nigdy nic nie spuszczały jej z oka. Jednak czego się nie robi dla rannego stworzenia.

- Jestem Kieł, a to Nel i moje stado – sapnął ciężko.

Dziewczyna szybko naciągnęła na siebie mokre ubrania, a podkoszulek podarła na pasy.

- Miło mi was poznać. Zajmę się jednak teraz twoją łapą. Może boleć – starając się opanować drżenie rąk co wcale nie było takie łatwe ze względu na zranioną rękę oraz panującą temperaturę. C

hwyciła drut kolczasty i zaczęła go jak najdelikatniej odkręcać, by nie sprawić bólu Kłowi. Już kończyła, gdy nieostrożnie przycisnęła łapę, w skutek czego Kieł jęknął ciężko. Natychmiast Nel poderwała się z ziemi i warcząc stanęła na przeciwko Wendy, która odruchowo się cofnęła. Jedynie szybka interwencja białego wilka uchroniła ją od konfrontacji z wilczycą.

- Spokojnie Nel. Ona mi uratowała życie. Chce mi pomóc. Pozwól jej działać – szepnął tak by jedynie jego wybranka go usłyszała.

- Ostrożnie – warknęła wilczyca, po czym ponownie usiadła na ziemi.

Młoda panna McGardness spojrzała na nią niepewnie po czym wróciła do przerwanej pracy. Chwyciła drut kolczasty, odgięła go ostrożnie i całkowicie usunęła z łapy wilka. Chwyciła fragment materiału, który jeszcze niedawno był jedną z jej ulubionych koszulek i owinęła nim starannie zranioną łapę.

- Dziękuję, Wendy. Teraz możemy już ruszać. Skraj lasu to nieodpowiednie miejsce zarówno dla wilków jak i ludzi – powiedział Kieł, starając się podnieść, jednak wychodziło mu to z marnym skutkiem.

- Nie wstawaj, jesteś poważnie ranny! Zaraz się zajmę ...

- Wystarczająco mi pomogłaś. Nie zapomnę ci tego. Mam wobec ciebie dług wdzięczności – utkwił swoje złote spojrzenie w dziewczynie i chwiejnie wstał – A teraz powinnaś wracać do ludzi.

- Wrócę jeśli się upewnię, że dotrzesz cały do lasu – ukucnęła naprzeciwko niego i ignorując resztę stada drapała go za uchem, co wydało mu się niespotykanie przyjemne.

- Skraj lasu to niebezpieczne miejsce dla wilków, jak zdążyłaś się przekonać. Podczas gdy las jest dla nas schronieniem, dla ciebie stanowi zagrożenie. Nawet my nie wiem co on w sobie kryje. Nas tam nikt nie zaatakuje, jednak człowiek jest łatwym celem. Wracaj.

- Ale...

- Zrobiłaś co mogłaś. A teraz nie przeszkadzaj nam i wracaj do swojego stada – powiedziała ostro czarna wilczyca.

Wendy nie protestowała już więcej. Wiedziała, że natura rządzi się własnymi prawami. A ona w tej chwili była jakby intruzem na ich terytorium. Pomogła, zrobiła co uważała za słuszne, jednak teraz nadeszła pora na wycofanie się.

- Nie zapomnę o tobie i twoim stadzie. Do zobaczenia Kle – ostatni raz pogłaskała go po szlachetnym białym łbie i odwróciła się by ruszyć w stronę domu.

 Tu jednak napotkała małe utrudnienie. Była noc, a co za tym wszędzie było ciemno. Deszcz dodatkowo ograniczał widoczność. Nie miała przy sobie żadnego źródła światła.

- Idź prosto a dojdziesz do drogi – usłyszała znajomy głos.

- Dzięki – ostatnie raz spojrzała na stado i jego lekko przygarbionego przywódcę i ruszyła przed siebie. Zgodnie ze wskazówką po niespełna pięciu minutach wędrówki prostą drogą dotarła do żwirowej drogi. Z ulgą weszła z grząskiej ziemi na stabilną polną drogę. Nie miała pojęcia która może być godzina, jednak miała przeczucie że było bardzo późno. Obróciła się wokół własnej osi i zdezorientowana nie wiedziała w którą stronę ma iść. Całkowicie straciła orientację. Droga jak droga, nic szczególnego w niej nie było. Znaków również nie dostrzegła. Zaryzykowała. Ponieważ nie znała żadnej wyliczanki zakryła ręką oczy i obróciła się kilkakrotnie wokół własnej osi. Następnie zdjęła rękę z twarzy i ruszyła przed siebie. Jakież było jej zaskoczenie gdy w oddali dostrzegła znajomy blask pochodni. Momentalnie wstąpiły w nią nowe siły. Zapomniała o paraliżującym chłodzie i przyspieszyła. Zesztywniałe mięśnie protestowały, jednak wizja przybliżającego się z każdym jej krokiem zamczyska motywowały ją do dalszej wędrówki.

***

Alucard przewrócił się na drugi bok. Nie mógł zasnąć. Henry wraz z rodziną nie wrócili jeszcze. A o ile było mu wiadomo nie zamierzał spędzać u znajomego nocy. To miał być wyłącznie obiad. Kilka godzin temu powinien wrócić. Jego jednak nie było. Czyżby coś się stało? Może miał wypadek i leży teraz bez ducha w rowie. Potrząsnął lekko głową by odegnać niedorzeczne myśli. Kto jak kto, ale Henry był bardzo rozsądnym i uważnym kierowcą. Przewrócił się na drugi bok.

- Przestań się kręcić – mruknęła zaspanym głosem Marietta, przykrywając się pierzyną.

Mężczyzna usiadł na łóżku i nałożył na nogi kapcie. Nie widział sensu w dalszym bezsensownym leżeniu. I tak nie zaśnie póki nie przekona się, że z jego synem, synową i wnukami wszystko w porządku. Wstał i by nie rozbudzać żony cicho wyszedł z pomieszczenia. Ciemnymi korytarzami oświetlonymi jedynie blaskiem pochodni doszedł no salonu. Dołożył drewna do gasnącego ognia i usadowił się na kanapie. Nogi wyciągnął na podnóżek i zapatrzył się w ogień w którym tańczył ogień.

Grobową ciszę panującą w salonie przerwał stukot kołatki. Z pewnością nie mógł to być Henry – on posiadał klucz więc kto? Dynamicznie wstał z kanapy i ruszył w stronę drzwi wejściowych. Przekręcił mosiężny klucz tkwiący w zamku i otworzył drzwi. Przed nim stała średniego wzrostu postać. Sądząc po budowie była to dziewczyna. Była przemoczona do suchej nitki. Woda ściekała z niej. Mokre jasne włosy wystające z pod kaptura przylepiały się do kurtki. Twarz zasłaniał całkowicie kaptur. Ciemne spodnie były ubłocone zresztą jak reszta ubrania. Z początku nie poznał kim jest niespodziewany nocny gość, jednak kiedy dziewczyna podniosła twarz nie miał już wątpliwości.